De muziek van de Deer Head Inn heeft een speciale plaats tussen alle extensieve afrekeningen van Keith Jarrett met het American songbook, het spontaan georganiseerde optreden uit september 1992 markeert de enige gelegenheid waarop Paul Motian en Gary Peacock samenspelen met Keith. Paul was natuurlijk al aanwezig in het “American Quartet” van Keith met Charlie Haden en Dewey Redman en Gary was in de tijd van deze opname lid van het zogenaamde “Standards Trio” met Keith en Jack DeJohnette. Dit was de eerste en enige keer dat Paul en Gary samen speelden hoewel ze in de jaren ’60 samen ervaring hadden opgedaan met Paul Bley en een individuele ervaring met Bill Evans. De eerste selectie van dit optreden verscheen in 1994 en na beluistering van deze uitgave van dertig jaar geleden vonden Keith en ik dat het goed was om meer uit te brengen. Aldus de hoestekst van Manfred Eicher, de grote man achter ECM.

De liefhebber mag blij zijn met deze uitgave want nieuwe albums zullen er niet meer uitkomen van Keith sinds hij in 2018 twee beroertes heeft gehad waardoor hij gedeeltelijk verlamd is en al blij mag zijn als hij met zijn linker arm een kopje kan optillen. Het kan verkeren, van zijn beroemde solo opnamen van het Köln Concert uit 1975 werden vier miljoen exemplaren verkocht, vooral omdat het album ook werd aangeschaft door niet jazzfans. Het staat overigens ook bij mij in de kast.

Maar terug naar dit album dat alleszins de moeite waard is en mede door de bijdrage van Peacock en Motian toch wel van een ander kaliber is dan het Keulen concert. De composities vormen een fraaie dwarsdoorsnede van min of meer bekende nummers, zo komen we “All of me” van Cole Porter tegen en “Someday my prince will come” van Churchill & Morey uit de Disney film Snow White and the seven dwarfs uit 1937 maar vooral bekend door de uitvoering van Miles Davis. “Golden Earrings” van Victor Young uit de gelijknamige film uit 1947. Het titelnummer “The Old Country” van Nat Adderley, “How long has this been going on” van George en Ira Gershwin en tot mijn grote plezier ook “Straight no chaser” van Thelonius Monk. De manier waarop Keith deze klassieker aanpakt bewijst ten volle zijn klasse, zonder de typerende Monk akkoorden te gebruiken weet hij toch onmiddellijk de kleurschakeringen van Monk te typeren, klasse.

Een ander hoogtepunt is de vertolking van “How long has this been going on” van de Gershwin’s, zo bekend en zo vaak vertolkt en hier klinkt het alsof Jarrett het ter plekke heeft bedacht. Vroeger had ik nogal wat moeite met het mee neuriën van Keith met de melodie, mijn echtgenote had hier een perfect antwoord op, bij Slam Stewart en Major Holley vind jij het geen probleem, toch. Hoewel niet helemaal vergelijkbaar luister ik er nu toch heel anders naar. Virtuoos en toch heel toegankelijk, kortom een aanrader !

Jan van Leersum